„Mislim da je, u klasičnom slikarstvu, predmetnom i onom nepredmetnom,
crtež simbol volje slikara.” Mića Popović
Izložbu crteža Miće Popovića, postavljenu u galeriji „Sanjaj” na Dorćolu, inicirao je njegov sin, Jovan Popović, koji u katalogu napominje:
„Moj otac Mića Popović, zaista je smatrao crtež za osnovu i najvažniji deo svog celokupnog likovnog izraza. Štaviše, slikareve sklonosti, afiniteti prema kolegama, skoro uvek su podrazumevali umetnike koji poseduju siguran i čvrst crtež.
Ovakav stav izgleda donekle neobičan ako se zna da je izražen od stvaraoca koji je dobar deo života proveo kao slikar enformela (nepredmetnog) slikarskog pravca. Objašnjenje je jednostavno: Mića nikada nije prestajao da crta. Kada je slikao enformel, režirao filmove i pisao knjige, umetnik je paralelno i za svoju dušu, crtao olovkom, ugljem, flomasterom. I ne samo tad. U restoranima, čekaonicama, na (nezanimljivim) sastancima, u autobusima, vozovima, avionima, dok je telefonirao, ili čekao poziv, slikar se od olovke i papira nije razdvajao. Moglo bi se slobodno reći da je svoj, ne samo slikarski, nego ukupan, biološki, život Mića Popović proveo crtajući.
Kada se, krajem šezdesetih godina prošlog veka, iz avanture razbijanja forme vratio figurativnom izrazu, slikar se, prirodno, oslonio prvenstveno na crtež.
Radovi koji se nalaze pred vama, pripadaju uskom krugu dela na osnovu kojih su, kasnije, nastajali veliki formati najznačajnije faze Mićinog likovnog delovanja – čuvenog slikarstva prizora. Reč je o brižljivim, čvrstim, s ljubavlju rađenim studijama: gastrabajtera Gvozdena (glumac Danilo Bata Stojković), samog autora, devojaka, majmuna, mrtvih priroda…
Mi (slikareva porodica) retko i nerado smo otuđivali ova dela, u veri da ona treba da ostanu na okupu, da bi, u odgovarajućem trenutku i na prikladnom mestu, ponovo bili predstavljeni beogradskoj publici.”
@jž
